તરસ્યાં ઊંટ પર બેસી.....

તરસ્યાં ઊંટ પર બેસી, મેં મૃગજળમાં હૈયું ઝબોળ્યું હતું,
ભીની આંખોમાં, જો, મેં કેટલું કોરું સપનું જોયું હતું !

એક એવી ઝંખના, આ હૈયાએ મનમાં ઉગાડી હતી,
કૂણી હતી; પછી ઉછરી જ્યારે,વેદનાએ દઝાડી હતી !

દૂર ખીલતું ગુલાબ જોઈ, મેં કંટક તરફ પગલું ઊપાડ્યું,
ઔષધ-મલમ છોડી, મેં જુના ગુમડાને ખંજવાળ્યું!

ખીલ્યાં ચમેલી-જુઈ, મેં તો કાંટામાં દામન ઉલઝાવ્યું,
ગઈ લેવા કમળ તળાવે, લો આ કળણ હાથમાં આવ્યું !

આંખોનાં નિભાડાનો દોષ કે આંસુની ઉષ્મા કમ હતી,
સપનાં કાચાં રહયાં, ત્યાં પાકટતા જરુર કમ હતી !

શું છોડી દઉં, શું પકડી રાખું, ડૂબું કે તરી જાઉં,
કોઈ કહેઃ 'ક્યાં પરમ શાંતિ છે?', હું ત્યાં સરી જાઉં.

દીપ્તિ પટેલ 'શમા', ૨૯ એપ્રિલ ૨૦૦૮