શરદ પૂનમની રાતડી.....

ચાંદ અને તે પણ રઢિયાળી શરદ પૂનમનો,
સોળે કળાથી ખીલેલો, વળી પૂર્ણ મનનો !

એ ચાંદલો ભલે ત્યાં, તારી પાસે હોય ભારતમાં,
કે પછી છો ને હોય, અહીં કેનેડાના આકાશમાં.

એને ક્યાં ભેદ છે ચાંદની વરસાવવામાં,
કિરણો તો એનાં, લે છે સૌને બાહુપાશમાં.

'હા' એ જ કે આ ચાંદનીમાં, 'બસ' કોઈ ખોટ નથી,
તું દૂર ભલે રહ્યો, મારી હેત-પ્રીતમાં કોઈ ઓટ નથી.

આજે જો હું તારી પાસે હોત, તો તેં કહ્યું હોત -
'મારે તો તારાથી ચાલશે, જો ના આ ચાંદ હોત'!

ત્યારે મારી પ્યાસ અફાટ રણ થઈ વિસ્તરી હોત -
દેહમાંથી, નહીં તો નેણમાંથી નરી ચાંદની નીતરી હોત!

દીપ્તિ પટેલ 'શમા', ૨૬ ઓક્ટોબર ૨૦૦૭,શરદ પુર્ણિમા

કાન્હા - તારી લીલા

કાન્હા - તારી લીલાનો ક્યાં કોઈ પાર છે?

જગ-જાહેર તો છે; તારી લીલા -

શરુ થઈ કંસના કાળા કારાવાસમાં
કે વસી વાસુદેવ-દેવકીના શ્વાસમાં.

તને છોડતાં તેમણે છોડેલાં નિશ્વાસમાં
કે તને પામનારાં જશોદા-નંદનાં આનંદમાં.

ખળ ખળ વહેતી કાળી કાલિંદીના વહેણમાં
કે તેં ચોરી-ચોરી ચોરેલાં યશોદાના માખણમાં.

તારી દિવાની;ભાન-ભૂલેલી ગોપીઓનાં મટકાંમાં
કે તારાં નામની સહિયારી;બાવરી રાધાના લટકાંમાં.

તારાં ગોપીઓનાં વસ્ત્રાહરણની સાક્ષી પૂરતાં કદંબનાં એક-એક પર્ણમાં
કે દ્રૌપદીનાં તેં પૂરેલાં ચીરની સાક્ષી પૂરતાં ઈતિહાસનાં એક-એક પન્નામાં.

માથે મોર-પિંચ્છ ને ઘેલી કરતી વાંસળી નાં સૂરમાં
કે તારાં રુપ જેવાં રુપાળાં નેણેથી નીતરતાં નેહનાં પૂરમાં.

કાલિંદીમાં દેકારો મચાવનારાં કાળી-નાગનાં દમનમાં
કે તારી પટરાણી, મદમાતી રુકમણીનાં દામનમાં.

કદંબનાં એક-એક પર્ણમાં અને વૃંદાવનનાં કણે-કણમાં,
કે તારી વ્હાલી,તારી ચહૈતી,તેં ચરાવેલી ઘેનુનાં ઘણમાં.

‘કુરુક્ષેત્ર’માં અર્જુનને દીધેલાં ‘ગીતા-બોધ’નાં અઢાર અધ્યાયમાં,
કે તેં કૌરવોને પછાડવાં રચેલાં ભૂલ-ભૂલામણાં ચક્ર-વ્યુહની કોઠા-સૂઝમાં.

યાદવોને મળેલો શ્રાપ અને રચાઈ યાદવા-સ્થળી -

ક્યાં તારું પીપળનાં વ્રૂક્ષને અઢેલીને સૂઈ જવું,
ક્યાં એક ભવ્ય ‘કૃષ્ણ યુગ’ નો અંત આવવો?

ખરે - તારું વચન યાદ આવ્યું,

જ્યારે જ્યારે ભારતમાં - જગતમાં ધર્મનો નાશ થાય છે,
સત્ય અને ધર્મની રક્ષા કાજે તારો ફરી અવતાર થાય છે!

દીપ્તિ પટેલ ‘શમા’ , ૫ સપ્ટેમ્બર ૨૦૦૭, ‘જન્માષ્ટમીનું પારણું’

‘રાખી-ફક્ત તારા જ માટે’

આજે ઑફિસથી ઘરે જઈશ ઉમંગે-ઉમંગે,
સજાવીશ ‘રાખી’ની થાળી ઉમંગે-ઉમંગે.

મૂકીશ ચપટી કંકુ ને સાથે ચપટી ચોખા;
કહીશ - આપણે ક્યાં છે અંતરથી નોખાં?

આજે ‘રાખી’,છલકે આંસુ બની પ્રેમ બહેનાનો;
જોઇયે છે પ્રેમ,બાકી મને શોખ ક્યાં છે ગહેનાનો?

રેશમી દોરી છે, પણ ગાંઠ મજબૂત છે;
આપણે દૂર છીએ, પણ સંબંધ સાબૂત છે.

૩ જુન, ૨૦૦૨ , કેનેડા આવતાં પહેલાં -

યાદ છે બાંધી’તી રાખડી,ને ખવડાવી’તી થોડી મિઠાઈ;
કેવી ભરાઈ હતી આંખડી ,ને પછી લીધી’તી વસમી વિદાય.

યાદ કરું તો ઉમટે છે આંખમાં આંસુનો દરિયો,
પણ હવે તો હું જ મુસાફર ને હું જ ખેવૈયો!

જાતે જ ખોબલો ભરું મોતીનો, ને જાતે જ લુછી લઉ મારાં આંસુ,
શી ખબર ‘શમા’, આવતી સાલ ફરી વહાવવા પડે આ આંસુ.

દીપ્તિ પટેલ ‘શમા’,૨૮ ઑગષ્ટ ૨૦૦૭-’રક્ષાબંધન’

-->